Stradalo je oko 300000 ljudi, izbeglo oko 2 miliona, nešto manje od 7 miliona raseljeno unutar države, životni vek je skraćen za 20 godina, a ukupni gubici sirijske privrede iznose oko 300 milijardi dolara u poslednjih sedam godina.
Nedelju dana nakon raketnog napada SAD, Francuske i Velike Britanije na hemijska postrojenja u Siriji, utisak je da su zadovoljne sve strane u sukobu. Zadovoljne su države koje su izvele napad, jer su osudile i kaznile one koji su navodno upotrebili hemijsko oružje, zadovoljna je ruska strana koja je zadržala svoje vojne i političke pozicije čije je oružje učestvovalo u navodnom obaranju većeg broja krstarećih raketa, zadovoljan je Bašar el Asad, predsednik Sirije koji je učvrstio svoju vlast. Sve strane tvrde kako su gotovo u potpunosti suzbile uticaj i moć islamskih fundamentalista.
Još od kada su marta 2011. godine otpočeli prvi protesti u Damasku protiv Bašara el Asada, sve strane u sukobima imaju jasne političke, vojne i ekonomske ciljeve koje ostvaruju oružanim putem.
Cilja Asada je da ostane na vlasti i zadrži političku moć. Cilj Ruske Federacije je da se na primeru sirijske krize vrati i potvrdi kao vele sila i u vojnom smislu i zadrži Asada na vlasti, kako bi osujetila cilj SAD koja ima nameru da i Siriju stavi pod kontrolu i potpuno zagospodari Sredozemljem, za koje su još stari Rimljani tvrdili da ko vlada Sredozemljem vlada svetom. I Rusija i SAD govore o pravima i slobodama, a misle na naftu. O tome govore ozbiljna nalazišta na moru između Kipra i Sirije, a područje Sirije je i čvorište gasovoda prema Evropi. Cilj Turske je da se kao regionalna sila pita i odlučuje o svim važnim pitanjima u svom okruženju. Namera radikalnih islamista je da kroz oružane sukobe ojačaju Islamsku državu, koja dobrim delom pokriva i teritoriju Srije.
Toliko učesnika, toliko različitih suprotstavljenih interesa, na jednom mestu. Zvanično svi se pozivaju i svoje učešće u sukobu pravdaju potrebom očuvanja sirijske države i sirijskog naroda. A svakodnevna situacija na terenu ih demantuje.
Da je upravo sirijski državljanin prava i jedina žrtva sedmogodišnjeg rata, kojem se ne nazire kraj, govori podatak o broju stradalih. Dok Sirijska opservacija za ljudska prava iz Londona objavljuje podatak o gotovo pola milioma ubijenih u sukobima, ruska strana i zvanični sirijski izvori govore o znatno manjoj cifri, nešto većoj od 100000. Od tog broja, kako ističe Studio za orijentalistiku iz Rusije, pozivajući se na izvore Centralnog zavoda za statistiku Sirije, gotovo trećina su pripadnici oružanih snaga, dok je broj civilnih žrtava oko 40000. Ostali stradali su pripadnici terorističkih organizacija. Među civilnim žrtvama je više desetina hiljada žena i dece.
Nezvanični pokazatelji na nivou Ujedinjenih nacija ukazuju de je stradalo oko 300000 lica. Da je jednima, drugima ili trećima stalo do običnog čoveka znali bi se precizni podaci, sa imenom i prezimenom, sa naznačenim mestom stradanja. Ranjene, onesposobljene, invalide, kojih je oko 1 milion, niko ne pominje.
O broju izbeglih, raseljenih, takođe postoje različiti podaci. Procene pokazuju da je oko 2 milona građana napustilo Siriju sa krajnjom namerom da se više nikada ne vrate. Dok je jedan broj potražio spas u izbegličkim kampovima u susednim državama, najveći broj je krenuo prema državama EU. U isto vreme blizu 7 miliona je raseljeno iz jednog u drugi deo države.
Od oko 23 miliona stanovnika, koliko je Sirija imala pre 2011. godine, gotovo polovini je direktno ugrožen život – smrt, ranjavanje, izbeglištvo.
Životni vek je skraćen za 20 godina. U Izveštaju UN-a se navodi da je kao posledica ratnih sukoba životni vek sa 75,9 godina, koliko je iznosio 2010. godine, smanjen na 55,7 krajem 2014. godine.
Naravno, gotovo svi su pogođeni nemaštinom. Oko 80 procenata stanovništa, koje je ostalo, živi u siromaštvu.
Privreda je gotovo uništena, stopa nezaposlenosti je ogromna, veliki gradovi poput Alepa, koji je imao oko 2 miliona stanovnika je sravnjen sa zemljom. Sirijska funta je 2011. godine iznosila 46 funti za jedan dolar, a danas je potrebno izdvjiti oko 500 funti. Samo ratna industrija beleži određene privredne pokazatelje. Država se zadužila kod Irana, Rusije i Kine.
Gubici u naftnoj industriji u proteklim godinama rata mere se u milijardama dolara, procenjuje se da će samo obnova postojećih naftnih postrojenja koštati oko 10 milijardi dolara. Sankcije od strane SAD i EU na uvoz nafte iz Sirije stvarale su gubitke po državu od oko 400 miliona dolara mesečno.
Procene su da su ukupni gubici sirijske privrede od početka rata znatno premašili cifru od 300 milijardi dolara.
Ni kulturni i istorijski spomenici nisu pošteđeni. Podaci UN-a ukazuju da je od oko 300 kulturnih objekata u Siriji, 24 potpuno uništeno, a da je gotovo 100 ozbiljno oštećeno, kao i drevni grad Palmira iz prvog veka, koji su uništili ekstremisti Islamske države.
Očigledno je da se na primeru Sirije čitaju današnja politička kretanja u svetu. Prisutan je sudar dve velike sile (SAD i Ruska Federacija), prepoznatljivo je držanje po strani treće svetske sile (Kina), nedvosmisleno je nastojanje regionalnih sila (Turska) da se pitaju i odlučuju o dešavanjima u svom političkom okruženju, narastajući teorizam, koji nastoji da poprimi nove forme kroz organizovanje i kontrolu teritorija sa kojih bi mogao da upravlja terorističkim krizama u svetu, a ponajviše strah, patnja, smrt, progonstvo, neizvesnost koji opisani odnos snaga donosi običnom čoveku.
